Adrian Borland (geboren 6 december 1957 in Hampstead, Engeland) is een gepassioneerde tiener en gek op Iggy Pop en the Stooges. Muziek is zijn lust en zijn leven.
Rond 1977 vormt Adrian samen met een paar vrienden zijn eigen punkband ‘The Outsiders’. Met behulp van Adrians vader, nemen de bandleden hun eerste LP op.
De band speelde in de woonkamer en een TEAC bandrecorder boven in de slaapkamer legde alles vast. Deze LP is de eerste in eigen beheer uitgebrachte punkplaat in Engeland.
Begin jaren ’80 evolueert ‘The Outsiders’ in ‘The Sound’. Punk heet vanaf nu New Wave en de band begint aan de weg te timmeren.
Hun debuut LP “Jeopardy “en opvolger “From The Lions Mouth” zijn redelijk succesvol. Laatstgenoemde wordt zelfs als een New Wave classic beschouwd.
“……..songs - that's melodies perfectly complementing emotion - sounding exactly the way they were intended to sound. "Lion's Mouth" could be the end of the line for me and "rock" records - it's that good.
While others content themselves posturing, pontificating in some show business vacuum, the Sound stand up and want to know why.” (Quote The Sound - From the Lions Mouth review (Melody Maker 24-10-1981)
Terwijl tijd- en stijlgenoten ‘U2’ en ‘Echo and the Bunnymen’ het grote publiek weten te bereiken, blijft het grote succes voor ‘The Sound’ achterwege.
Dit, ondanks grote waardering van de muziekpers. Alleen in Nederland bouwt de band een grote schare fans op.
In een winternacht in 1986 probeert Adrian zijn vader te vermoorden. Paranoia en in psychotische toestand wordt hij met spoed opgenomen in het ziekenhuis.
Na een kort verblijf krijgt hij de diagnose “schizoaffective disorder”. Adrian weet zijn ziekte voor de bandleden verborgen te houden, totdat hij in 1987 wederom een psychose krijgt tijdens een tour.
Vanaf dat moment volgen psychotische periodes elkaar op, waardoor de band moet besluiten met ‘The Sound’ te stoppen.
Adrian gaat solo verder en woont in de jaren ‘90 grotendeels in Nederland. Hij bloeit in Leiden op door de ontmoeting met Resi, de liefde van zijn leven.
Wanneer hij stopt met zijn medicatie, krijgt hij echter een zware terugval. Dit leidt tot een opname in psychiatrisch ziekenhuis ‘Vogelenzang’.
In de tijd van zijn verblijf neemt hij zijn meest optimistische plaat op: een ode aan Resi.
Depressies duren steeds langer en Adrian drinkt te veel alcohol. Het is vooral in deze periode dat zijn songteksten nog persoonlijker worden en je zijn pijn -achteraf- letterlijk kunt nalezen.
Na een periode van rondzwerven in Nederland, Duitsland en Engeland, begint Adrian in januari 1999 in London aan zijn nieuwe soloplaat ‘Harmony and Destruction’.
De songs zijn sterk, de opnames verlopen goed en de verwachting is dat deze plaat Adrian weer op de kaart zet.
Maar plotseling besluit Adrian te stoppen met zijn medicijnen omdat hij vindt dat hij hierdoor niet goed kan zingen.
Al snel komt de depressie en de paranoia terug. Adrian probeert zijn demonen met alcohol weg te drinken, maar het helpt niet.
In de vroege ochtend van 26 april 1999 verlaat Adrian zijn ouderlijk huis, loopt rustig naar Wimbledon station en springt rond 7:00 uur voor de trein.
